پاورپوینت بررسی معماری مرکز ملی فرهنگی و هنری ژرژپمپیدو
بخشی از مطلب
در 1977 با احداث تنها‌یک ساختمان که ترکیب غول آسایی از شیشه و فولاد بود،
بخشی از پاریس به سوی آینده جهشی ناگهانی کرد. پمپیدو پنج سال پیش از آن
چنین گفته بود: خواسته قلبی من اینست که پاریس را دارای فرهنگی ببینم که هم
موزه باشد هم مرکز خلاقیت: جایی که هنرهای تجسمی، موسیقی، سینما، کتاب و
امکانات دیداری - شنیداری برای پژوهش گرد هم آمده باشد فکر ایجاد این مرکز
علارغم جنبه تخیلی آن از زمینه عینی مساعدی برخوردار بود.
بخش‌های مرکز عبارتند از:
1 -موزه ملی هنر نوین، که قرار بود به صورت موزه ای ملی زیر نظر مدیریت
موزه‌های فرانسه اداره شود.2- کتابخانه و مرکز اطلاعات برای عموم، که در آن
زمان کتابخانه د-هال نامیده می‌شد زیرا بنا بود پس از تخریب غرفه‌های
بازار مرکزی د-هال بر جای آن ساخته شود. کتابخانه مذکور با 40 کارمند،
موقتا در غرفه شماره‌یک بازار مرکزی، ساخته بالتا در دهه 1850
استقرار‌یافته بود.
3 - مرکز طراحی عصر صنعتی، که آزمایشگاهی برای موسیقی معاصر و محصول اندیشه
پی‌یریولز است. در فوریه 1974، بولز خبر ایجاد این مرکز را به اطلاع جراید
رساند و در قالب اساسنامه ای مستقل، مدیریت آن را بر عهده گرفت.
سایر بخش‌ها در خلال کار افزوده شد که عبارت بود از مرکز دیداری - شنیداری،
مرکز فهرست چاپ و انتشار مواد لازم برای رفع نیازهای ارتباطی میان بخش‌های
اداری و حقوقی، و در 1975 کارگاهی برای کودکان، برای تسهیل مرحله انتقال و
به منظور رفع خلا بین امکانات فراهم امده در مرکز جدید و آینده مورد نظر
آن، بخش‌های مختلف با حمایت مرکز ببور و بر پایی نمایشگاههایی وحدت و
موجودیت مرکز را حتی قبل از احداث بنای آن در معرض تماشای عموم گذاردند.
تمامی‌این «سیستم‌های ارگانیک» به وسیله رنگ کد بندی شده اند به گونه ای که
نحوه ساخت و ساز بنا برای بیننده قابل درک باشد. اسکلت ساختمان با سفید
رنگ آمیزی شده است رنگهای دیگر همگی نشانه تاسیسات فعال بنا هستند که
شریانهای حیاتی آن به حساب می‌آیند رنگ آبی برای کانالهای هوا، سبز برای
لوله‌های آب قرمز برای حمل و نقل عمودی و زرد برای شبکه برق قطعات ساختمان
مانند لوگویی غول آسا با‌یکدیگر جفت می‌شوند و مجموعه این قطعات همچون سازه
ای بی انتهایی به نظر می‌رسد که می‌توان بدون خدشه در ساختن پیکره‌ی اصلی
در هر دو جهت، اجزای دیگری بدان افزود. هر طبقه از ساختمان از پلی به طول
50 متر تشکیل شده که از دو سو بر ستون‌هایی به فاصله 42 متر از‌یکدیگر تکیه
دارد.تعادل سیستم به وسیله بازوهای قابل انعطافی موسوم به ژربرت تامین
می‌شود همین تکنیک در داخل بنا و در مورد کف‌ها نیز اعمال شده است و حرکت
اختیاری کف‌ها به بالا‌یا پایین را ممکن می‌سازد. تناسبات داخلی، تیغه‌های
جدا کننده، و ارتفاع طبقات ساختمان تماماً قابل تغییر است.
یکی از خصوصیات بارز طرح پیانو - راجرز وجود فضای بارز وسیعی در مقابل
ساختمان است که به اندازه زمین خود بناست. این محوطه که اندکی شیب دارد‌یک
میدان عمومی‌است که از آن به عنوان صحنه نمایشهای خیابانی استفاده می‌شود و
هر کس می‌توانند در آن هنرنمایی کند و عابران را حیرت زده‌یا سرگرم سازد.
پلکان برقی که وسیله اصلی تردد بین تمام طبقات است و همچنین گذرگاههای
طولانی که سرتاسر درازی ساختمان را طی می‌کند همگی رو به سوی میدان دارند و
بیننده را قادر می‌سازند در عین بهره مند شدن از چشم انداز گسترده‌ی
پاریس، رویداددهای میدان عمومی‌را نیز ببینند.
طرح برنده
در اوایل 1971 بر مبنای اهداف و خطوط کلی برنامه مذکور‌یک مسابقه بین
المللی معماری برگزار گردید، طرح برنده را گروهی مرکب از دو معمار به
اسامی‌رنزو پیانو (ایتالیایی) و ریچارد راجرز (انگلیسی) با همکاری شرکت
مهندسی انگلیسی اوو اروپ و شرکا تهیه کرده بودند.
دو معمار برنده مسابقه طرح خود را این چنین توصیف کرده اند.
اندیشه اصلی طرح نمای ساختمان به مفهوم آن را نفی نمی‌کند. حذف جدار خارجی ،
درون مرکز را آشکار و هدف اولیه آن‌یعنی نشر فرهنگ را بهتر القا می‌نماید.
پلکان برقی معلق از دیواره‌ی غربی بنا همچون تخته پلی که به بدنه‌یک کشتی
آویخته باشد به بازدیدکنندگان امکان می‌دهد تا ساختمان و شهر را در چشم
اندازی واححد مشاهده کنند. راهروی هوایی دعوتی پر جاذبه به دنیای ابداع و
اکتشاف است. این بنا تنها تجلی حرکت روشنفکرانه فرهنگی در قاب ترکیبی از
اجزا و قطعات آب بندی شده نیست. بلکه مرکزی مردمی‌و دانشگاهی است، که کوچه و
بازار کلاس درس آن است و می‌تواند منعکس کننده نیازهای دائماً در حال
تغییر مراجعان خود باشد. قابلیت‌های گوناگون به خصوص در ساختمان‌هایی از
این قبیل، از خصوصیاتی است که معماران مدتهای مدید برای نیل به آن جدیت
ورزیده‌اند. مع ذلک این مقصود در مقیاسی به این عظمت و در بنایی
دربرگیرنده‌ی رشته‌های مختلف و فعالیت‌های گوناگون به ندرت حاصل آمده است.
برای رسیدن به حداکثر انعطاف پذیری و قابلیت انطباق، کلیه اجزای شبکه
تاسیساتی همچنین اسکلت ساختمان طوری طراحی شده است که در معرض دید و دسترسی
باشد. این بنا به پیکر انسانی می‌باشد که تمامی‌امعا و احشا. همچنین
استخوان بندی آن در خارج بدن قرار گرفته باشد. این بی پرده بودن طرح از‌یک
سو صادقانه و از سوی دیگر غریب و نامانوس می‌نماید.
تمامی‌این «سیستم‌های ارگانیک» به وسیله رنگ کدبندی شده ند به گونه ای که
نحوه‌ی ساخت و ساز بنا برای بیننده قابل درک باشد. اسکلت ساختمان با سفید
رنگ آمیزی شده است رنگهای دیگر همگی نشانه تاسیسات فعال بنا هستند. که
شریانهای حیاتی آن به حساب می‌آید. رنگ آبی برای کانالهای هوا، سبز برای
لوله‌های آب، قرمز برای حمل و نقل عمومی‌برق.قطعات ساختمان مانند لوگویی
غول آسا با‌یکدیگر جفت می‌شوند و مجموعه این قطعات همچون سازه‌یبی انتهایی
به نظر می‌رسد که می‌توانن بدون خدشه دار ساختن پیکره‌ی اصلی در هر دو جهت،
اجزای دیگری بدان افزود. هر طبقه از ساختمان از پلی به طول 50 متر تشکیل
شده که از دو سو بر ستون‌هایی به فاصله 42 متر از‌یکدیگر تکیه دارد سیستم
به وسیله بازوهای قابل انعطافی موسوم به ژربرت تامین می‌شود. همین تکنیک در
داخل و در مورد کف‌ها نیز اعمال شده است و حرکت اختیاری کف‌ها به بالا‌یا
پایین را ممکن می‌سازد داخلی با تیغه‌های جدا کننده، و ارتفاع طبقات
ساختمان تماماً قابل تغییر است.
یکی از خصوصیات بارز طرح پیانو - راجرز وجود فضای باز وسیعی در مقابل
ساختمان است که به اندازه زمین خود بناست این محوطه که اندکی شیب دارد‌یک
میدان عمومی‌است. که از آن به عنوان صحنه‌ی نمایشهای خیابانی استفاده
می‌شود و هر کس می‌تواند در آن هنرنمایی کند و عابران را حیرت زده‌یا سرگرم
سازد. پلکان برقی که وسیله‌ی اصلی تردد بین تمام طبقات است و همچنین
گذرگاههای طولانی که سرتاسر درازی ساختمان را طی می‌کند همگی رو به سوی
میدان دارند و بیننده را قادر می‌سازند در عین بهره منذ شدن از چشم انداز
گسترده‌ی پاریس رویدادهای میدان عمومی‌را نیز ببینند.
و....
