دانلود پاورپوینت مجتمع سینمایی یو اف ای دارای نقشه ها و تصاویر کامل
بخشی از مطلب
کوپ هیمل بلاو (Coop Himmelblau) عنوان دفتری است که در سال 1968 توسط سه
معمار اتریشی با نام های "ولف پریکس"، "هلموت شوایسزینسکی" و "مایکل هلزر"
تاسیس گردید.
دفتر معماری کوپ هیمل بلاو؛ مهم ترین دفتر معماری اتریش و یکی از
تاثیرگذارترین دفاتر معماری اروپا است که در سال 1988 به همراه معمارانی
همچون زاها حدید، پیتر آیزنمن و فرانک گری در نمایشگاه معروف به "معماران
دیکانستراکتیویست" در موزه هنرهای معاصر نیویورک شرکت نمود و سبک جدید
دیکانسترا را رسمیت بخشید. این دفتر همچنین زبان معماری خود را درجهت ارائه
جلوه های جدیدی از این سبک در مقیاس معماری و طراحی شهری به کار برد.
طراحی ساختمان مجتمع فرهنگی سینمایی یو اف ای، در مقیاس شهری و در راستای
خلق فضایی عمومی تعریف گردید. کارشناسان شهری بر این باورند که با افزودن
عملکردهای شهری به ساختمان های تک عملکردی زندگی شهری جدیدی می تواند شکل
گیرد. در این صورت این روحیه جدید صرفا با تعریف عملکردی متفاوت از ساختمان
اصلی و خلق سکانس های فضایی جدید حاصل نمی شود، بلکه این امر در مواردی
تنها با تزریق فضایی به بنای اولیه که فرصت شکل گیری تعاملات اجتماعی را
فراهم آورد، حاصل می شود.
ساختمان مجتمع سینمایی یو اف ای، از دو بخش در هم تنیده و پیچیده تشکیل
شده: قسمتی با عنوان بلوک سینمایی شامل 8 سینما و با گنجایش 2600 نفر و نیز
بخشی که معماران در توضیح پروژه آن را "کریستال" نامیده اند، پوسته ای
شیشه ای که در زیر آن لابی و پلازای عمومی طراحی شده است. تنیدگی میان
فضاهای داخلی بلوک سینما، پلازای جمعی و گذرهای پیاده در حجم کریستال در
راستای پویا نمودن بنا و متراکم نمودن فعالیت هایی که در کل مجموعه شکل می
گیرند و نیز آن چه پیشتر در خصوص درآمیختن بناهای تک عملکردی با نوعی فضای
پلازا مانند ذکر شد، پیشنهاد گردیده است.
این بنا در مفصل میان میدان پراگ و خیابان پراگ در شهر دریزدن (Dresden) آلمان جانمایی شد.
شفافیت بنای کریستال، اتفاقات درون بنا را بر شهر آشکار کرده و بدین ترتیب
گفتگویی میان شهر و بنا شکل می گیرد. پل ها، رمپ ها و پله هایی که به سالن
های سینما منتهی می شوند، همه فضاهایی شهری محسوب می شوند. در تمام فضاهای
ذکر شده مخاطبان امکان دید به سطوح مختلف را دارند. از جمله فضاهای قابل
توجه در این پروژه؛ کافه ای معلق در داخل لابی است که متشکل از دو حجم
مخروطی شکل است که از راس با یکدیگر تداخل نموده اند. عدم استفاده از رنگ،
خودنمایی ستون ها و پل های بتنی و بی روح و همچنین تضاد مصالح صلب با سطوح
شیشه ای و شفاف، ساختار پویا و زنده فیلم و حتی به تعبیری، گرافیک فضاهای
مجازی در فیلم های جدید را، تداعی می نماید.
