معماری
ویترا یک پارک معماری واقع در ویل آن در راین است که تنها خاص موسسه ویترا
در غالب مکانی برای طراحی و فروش مبلمان ویترا ساخته شده است .
در سال 1981، بعد از آتش سوزی بزرگی، بیشتر ساختمان های کارخانه متعلق به
سال های 1950 تخریب شدند و این سایت به مجموعه ی نا همگونِ معماری معاصر
تبدیل شد .
منتقد معماری، فیلیپ جانسون، یکبار می نویسد : " بعد از مجموعه ویِسِن هاف
در سال 1927، این مجموعه، در یک مکان متشکل از ساختمان هایی است که توسط
مشهورترین معماران در جهان غرب طراحی شده است " .
در جریان گسترش این مجموعه، معماران درگیر پروژه، به دنبال خلق ساختمان
هایی بودند که همزمان متناسب با فضاهای مسکونی اطراف و چشم انداز طبیعی
مرزهای سه گانه اش ( سویس، آلمان و فرانسه ) باشد و البته، نتیجه پایانی
مجموعه ای از ساخت و پرداختی هدفمند باشد، تراکم و کیفیتی باور نکردنی که
مجموعه ویترا را به جاذبه ای برای طرفداران معماری از سراسر دنیا تبدیل می
کند .
این مجموعه شامل این ساختمان ها است : خانه ویترا ( طراحی هرزوک و دی مورن :
2010)، ساختمان کارخانه ( دفتر معماری سنا : 2012)، ایستگاه اتوبوس (
جاسفر موریسون : 2006)، ساختمان کارخانه ( آلوارو سیزا : 1994)، ایستگاه
آتش نشاتی ( زاها حدید : 1993)، پاویون کنفرانس (تادائو آندو : 1993)، موزه
طراحی ویترا (فرانک گهری : 1989)، گالری موزه طراحی ویترا و ورودی مجموعه (
فرانک گهری : 2003 ـ 1989)، ساختمان کارخانه ( فرانک گهری : 1989)،
ساختمان های کارخانه (نیکولاس گیمشا : 1986 ـ 1981 )، اِلمان ابزارهای
تعادل ( کلاس اُلدِن بِرگ و کوزه وَن براگن : 1984)، فضای گنبد ( به یاد
ریپارد بوکمینستیر فولر : 2000 ـ 1975)، ایستگاه پمپ بنزین ( جین پرووه :
2003 ـ 1953)، کیوسک جریان هوا ( 2011 ـ 1986)، دیوگن ( رنزو پیانو : 2013)
.
موسسه خصوصی موزه ویترا در سال 1989، توسط سی . ای . اُ رالف فلهبام تاسیس
شد . با تمرکز بیشتری بر مبلمان و طراحی داخلی، این موزه آثاری از چارلز و
رِی ایامز، جورج نِلسُن، آلوار آلتو، ورنِر پَنتُن، دییِتِر رلمز، ریچارد
هاتِن و میچاییل تونِت را نمایش می دهد . این معماری مدرن که مجموعه آثار
هنرمندان را در خود جای داده است،
اولین طراحی فرانک گهری در اروپا بود و همچنین شامل کلکسیون شخصی رالف
فلهبام، کارگاه ساخت و نگهبانی کارخانه ویترا هم می شود . از آنجا که سبک
معماری فرانک گهری را به راحتی می توان شناخت، این پروژه پیکرتراشانه ی
کانستراکتیویسم تنها اندکی از طراحی های معمول او متفاوت است که او متریالش
را به گچ سفید و فلز زینک ـ تیتانیوم محدود کرده بود .
همان طور که خود معمار هم می گوید " من فرم هایی که از اسکچ هایم خلق می
کنم، بسیار دوست دارم و این هرگز برای من رخ نمی دهد که بتوانم آن را در
طراحی یک ساختمان هم انجام دهم . اولین پروژه ای که این چنین، طراحی اش
کردم، ویترا در آلمان بود " . در ساختمانی تنها با 8,000 فوت مربع مساحت،
موزه ی دو طبقه ویترا، یکی از بزرگترین کلکسیون های مبلمان دنیا، به همراه
آثاری از بیشتر دوره ها سبک های آغازین در قرن نوزدهم تا دوره مدرن است .
باترکیب عملکردی برج ها، رمپ ها و مکعب ها، حجم های این ساختمان را نور و
ضرورت های چیدمان فضایی تعیین می کند . در انتهای عقبی ساختمان، سرسرای
کارخانه، کاری از نیکولاس گریمشا، هم در اندازه و هم در ارتفاع با ساختمان
مجاورش ارتباط پیدا می کند . فضای ارتباطی فرمالی میانه ی این موزه، در برج
ها و رمپ ها یافت می شود که همه ی فضاهای کارگاه های ساخت، نمایشگاه،
آزمایشگاه، کافه تریا، سالن چند منظوره و دفاتر اداری را به هم مرتبط می
کند .
موزه ویترا با مرغزاری از درختان گیلاس احاطه شده و همچنین در نزدیکی مجسمه
ابزارهای توازن و پاویون کنفرانس، طراحی تادائو آندو است .
فضای داخلی موزه طراحی ویترا دارای چهار گالری نمایشگاهی بزرگ با دیوارهای
سفید یکسان و مساحت حداکثری 700 متر مربع از فضای نمایشگاهی است . منبع
اصلی نور پنجره مرکزی از این سقف است که فرم یک شکلش از بیرون قابل رویت
است دقیقا همان جایی که نقطه کانونی ساختمان قرار دارد .
همچنین برجستگی در حجم بیرونی همان ساختار موربی است که پلکان را در خود
جای داده است . بدین گونه، فرم های تاثیر گذار بیرونی ساختمان را هم
عملکردشان تعیین کرد و هم نیاز برای ساختمان پیچیده ی یک موزه شکل داد . در
موزه طراحی ویترا، گهری، موفق به ترکیب دو گونه اساسا متفاوت معماری موزه
شد .
از یک طرف این ساختمان تفسیری غیر منتظره از " مکعب سفید " به منظور فراهم
کردن بافتی خالص برای ارایه نمابشگاه ها است و از طرف دیگر، این موزه در
غالب یک مجسمه ی معمارانه ی تصویر نگاری است که به موزه طراحی ویترا کمک می
کند تا اعتباری جهانی به دست آورد .
